Im większa powierzchnia styku opony z nawierzchnią (przy tym samym obciążeniu kół), tym bardziej opona trzyma się drogi (większy współczynnik tarcia). Gwarantuje to większą przyczepność (własności trakcyjne), ułatwiając tym samym przenoszenie siły z pojazdu na jezdnię i oddziałuje pozytywnie zarówno podczas przyspieszania jak i zwalniania.

Im niższy nominalny wskaźnik przekroju (wysokość/szerokość), tym sztywniejsza jest krawędź opony, co zapobiega jej deformacji. Zmniejsza to wprawdzie tłumienie drgań, ale gwarantuje jednocześnie bezpośrednie przenoszenie ruchów kierownicy, a tym samym większą precyzję kierowania. Właściwości kierowania i manewrowania zależą dodatkowo od innych komponentów opony.

Im szersza i bardziej sportowa jest opona, tym mocniejszą i bardziej naprężoną konstrukcję mają jej inne elementy (np. opasanie stalowe, drutówka).

Tę regułę przytaczaliśmy już przy okazji tematu „trakcji”: im większa powierzchnia styku opony z nawierzchnią (przy tym samym obciążeniu kół), tym wyższy jest współczynnik tarcia. Dzięki szerokim oponom także podczas hamowania siły spowalniające mogą być lepiej przenoszone na jezdnię – pojazd szybciej się zatrzymuje. Najważniejszym celem wszystkich producentów opon jest zmniejszenie drogi hamowania ze 100 km/h do 30 metrów.